Najpopularniejsze ich rasy

Kot Munchkin

Życie na krótkich łapach tego kota jest powodem wielu kontrowersji. Choć z jednej strony zyskał on już swoją odrębność wśród ras i na jego podstawie stworzono nową grupę kotów krótkonogich, to z drugiej strony dwie największe organizacje felinologiczne w ogóle nie uznają tego atrybutu jako powodu do bycia rasą. Powstała sytuacja paradoksalna, ponieważ to kocie skromne i pokorne trzymanie się ziemi wywołuje w ludziach entuzjazm i zachwyt, ale też zwykłą niechęć.

Krótkie nogi podobno nie są wynikiem eksperymentów hodowlanych, tylko zwykłego biologicznie przypadku. Munchkiny są jamnikami wśród kotów i choć mniej niż psy cierpią z powodu długości swych łap, to jednak choroby z nimi związane pojawiają się u nich stosunkowo często. Co więcej, jeżeli oboje kocich rodziców przekaże potomstwu gen odpowiedzialny za ich oryginalność, to zarodek takiego kota wybiera „nie żyć”. Biologia sama ustosunkowuje się do tego problemu i w sytuacji nadmiernej krótkości nóg realizuje program eliminacji. Nie można więc lekceważyć decyzji największej organizacji, jaką jest FIFa, która uznała, że stworzenie rasy na krótkich nogach wiąże się dla niej ze świadomym ze strony człowieka skazaniem kociaków na pewną ułomność. Widoczne jest to w charakterze Munchkina, który jest raczej nieśmiały i nie podejmuje niektórych typowych dla kota zachowań jak skakanie po szafach lub wyskakiwanie z okna.

Życie dopisało jednak szczęśliwe zakończenie do tej krótkiej historii: Munchkiny skrzyżowano z kilkoma innymi kotami i stworzono ich wersje na karłowatych łapach. Jeżeli ktoś chciałby zobaczyć połączenie kota bengalskiego oraz kota Savannah sunącego w swym dzikim pędzie na krótkich nogach, to sytuację tę uosabia kot Genetta. Koty Bambino z kolei to połączenie Munchkina ze sfinksem. Krzyżówek jest kilka i za każdym razem chodzi o to, aby sfinks, Bengal czy kot perski wiedzieli, jak to jest być kotem "niskopodłogowym".

Należy dodać, że Munchkiny wzięły się od kotki Bluckberry, którą będącą w ciąży znalazła pewna amerykanka z Luizjany w 1983 roku. Amerykańska "Jeżyna" miała krótkie nóżki, które przejęła po niej połowa miotu. Munchkiny rodzą się w tej dwojakiej postaci: z krótkimi lub długimi nogami. Ich nazwa pochodzi od fikcyjnej nazwy geograficznej, która stanowiła w Krainie Oz pewien obszar zamieszkiwany przez ludzi z bardzo krótkimi nogami i zawsze ubranymi na niebiesko. Munchkiny zostały uznane za rasę przez federację TICA.

Głowa

Lekko klinowata, kontury zaokrąglone, wyraźnie, wysokie kości policzkowe.

Uszy

Posiadają szeroką podstawę o nieznacznie zaokrąglonych koniuszkach.

Oczy

Mają kształt orzechów włoskich, a ich barwa nie jest zależna od futra.

Nos

Prosty, może być średni lub długi, dopuszcza się małą wypukłość.

Tułów

Długość umiarkowana, niezbyt zwarty, grzbiet lekko unoszący się od ramion w stronę ogona. Klatka piersiowa zaokrąglona, biodra mocne.

Kończyny

Krótkie, zasadniczo równej długości, nierzadko jednak bywa, że przednie łapy są krótsze od tylnich.

Ogon

Długość zbliżona do długości tułowia, niezbyt gruby, zwężający się ku zaokrąglonemu koniuszkowi.

Szata

Dopuszcza się każde umaszczenie Munchkinów, które pojawiają się we wszystkich możliwych kolorach.

Kot Egipski Mau

Proszę nie mylić Egipskiego Mau z kotem o tej samej nazwie, wyhodowanym w Wielkiej Brytanii w latach 60-tych, który obecnie nosi nazwę Oriental Tabby. Egipski Mau został wyhodowany w Stanach Zjednoczonych i powstał z grupy podstawowej przywiezionej z Egiptu w 1953 r. Jest to cętkowany kot bardzo podobny do tych obrazowanych na rycinach i papirusach Starożytnego Egiptu. Obecnie uważa się, że Mau był udomowionym podgatunkiem cętkowanego dzikiego Żbika Nubijskiego. Nic dziwnego, że kojarzą się ze starożytnym Egiptem. Te małe cętkowane zwierzaki to relikt przeszłości. Niektóre Egipskie Mau były mumifikowane. Mau to po egipsku kot. Może jest pradziadem wszystkich kotów. Egipski Mau jest rzadko spotykany. Pierwsze krzyżowania mieszańców z amerykańskimi kotami krótkowłosymi, abisyńczykami i syjamami tabby miało miejsce już w latach 50-tych. Oficjalne uznany jako rasa przez CFF w 1968 r. i ostatecznie od CFA w 1977 r. Pierwsze okazy hodowlane dotarły do Europy w 1992. W Szwajcarii zapoczątkowano europejską hodowlę Mau. We wszystkich odmianach wymagany jest ciemny wzór na całym ciele i litera M na piersi.

Co jest w tym kocie wyjątkowego, że stał na równi z Faraonem…? Na pierwszy rzut oka zwyczajny cętkowany kot… Jednak, gdy poświęcimy trochę czasu na nieco dokładniejszą obserwację, nie będziemy mieli wątpliwości, że mamy przed sobą stworzenie niezwykłe. Pierwszą oznaką przynależności do królewskiego rodu egipskich mau znajdziemy na głowie naszego bohatera. To skarabeusz – jeden z najstarszych symboli egipskich. Znaczenia na futrze kota układają się w charakterystyczny znak – literę M, przypominającą tego mistycznego chrząszcza. Drugim znakiem majestatu jest wzór naszyjnika, bezsprzecznie królewskiego, który tworzą cętki na szyi kota. Cóż, natura nie omieszkała zaznaczyć, że mamy do czynienia z arystokracją.

Trzeba przyznać – Mau to kot elegancki. Jako jedyna naturalnie cętkowana rasa wzbudza niemały podziw na wszelkich konkursach i wystawach. Należy zaznaczyć, że przez te wszystkie tysiące lat obecności Mau na świecie jego wygląd nie uległ diametralnej zmianie. Jego sylwetka jest wypadkową budowy kota amerykańskiego krótkowłosego i kota orientalnego. Jest to kot pełen harmonii i gracji o zwartym i proporcjonalnym ciele.

Mau to stworzenie średniej wielkości. Dorosły samiec waży przeciętnie od 5 do 7 kilogramów. Dorosłe samice są lżejsze i osiągają wagę od 3 do 5 kilogramów. Ta stosunkowo duża masa wynika z całkiem niezłej muskulatury ciała. Widać to szczególnie dobrze u samców, u których zezwala się na wyraźne zarysowanie mięśni na barkach i karku. Kończyny Mau są mocne, wąski i zakończone zgrabnymi owalnymi łapami. Są także ciekawe z anatomicznego punktu widzenia. A mianowicie – tylne kończyny są nieco dłuższe od przednich. Tak, tak – mogliśmy spotkać to u kilku już omawianych ras. Kot w pozycji stojącej sprawia wrażenie jakby stał na palcach.

W przypadku Mau możemy mówić o pewnym dodatku, udoskonaleniu budowy. Od boku do kolana ciało Mau zaopatrzone jest w płat luźnej skóry (kolejny znak rozpoznawczy rasy). Ta nadprogramowa skóra jeszcze większe „rozciągniecie” tylnych kończyn. Rezultatem tego jest uzyskanie przez Mau zaszczytnego tytułu najszybszego kota domowego. I nie jest to gołosłowne! Zmierzono czas i otrzymano wynik 58 kilometrów na godzinę – z taką prędkością Mau biega sobie po świecie. Całkiem niezły wynik jak na kota zwanego domowym. No, ale dzikie korzenie zobowiązują.

Głowa Mau przypomina zaokrąglony klin, w którym raczej nie zauważymy nadmiernych wypukłości, kwadratur czy spłaszczeń. Gdy spojrzymy na profil kota zauważymy, że jedynie szeroki nos jest lekko wypukły. Czujne uszy Mau są średniej wielkości, szersze u podstawy, przez co ładnie komponują się z kształtem kociej kufy. Zniewalające oczy Mau przypominają migdała. Te zwierciadła kociej duszy otoczone są czarną obwódką. Ta linia sprawia, że Mau wygląda na zatroskanego, czasem zdziwionego. To, w połączeniu ze zniewalającym agrestowym kolorem dużych oczu, długo nie pozwoli nam zapomnieć o tym egipskim bóstwie.

Egipskie mau są kotami pięknymi i pełnymi uroku. Decydują o tym nie tylko wyżej wymienione atrybuty kociej urody. Chyba najbardziej charakterystycznym i efektownym wyróżnikiem tej rasy jest piękne futro. Uwagę przyciąga nie tylko jego jedwabistość i połysk, ale przede wszystkim kolor i niezliczona ilość cętek. Ten reprezentatywny znak rasy tworzy się dzięki pasemkom znajdującym się na wszystkich włosach futra. Otrzymujemy niecodzienny wzór – pełen cętek, które momentami zlewają się w pręgi (przez środek grzbietu, wzdłuż kręgosłupa Mau biegnie gruba, ciemna pręga, która kończy się wraz z końcem ogona). Cętki swoimi owalnymi i okrągłymi kształtami pokrywają ciało kota. Tak, ciało – bo niezwykłość Mau polega także na tym, że gdy rozsuniemy kosmyki futra zauważymy, że cętki niemal jak tatuaż pokrywają skórę.

Futro jest krótkie i ładnie przylega do ciała Mau. Jego cechą, obok niewątpliwego piękna, jest zróżnicowanie struktury w przypadku poszczególnych odmian barwnych kota egipskiego. Koty o umaszczeniu dymnym mają włos o jedwabistej i delikatnej strukturze. Natomiast koty srebrne i brązowe mogą pochwalić się grubym, gęstym, ale sprężystym futrem. Jednak bez względu na kolor futra, cętki zawsze będą widoczne. A szczególnie, gdy popatrzymy na srebrzystego Mau. Kontrast jasnego futra i ciemnego wzoru prezentuje się naprawdę niesamowicie.

MAIN COON

Historia

Istnieje teoria, że przodkami kotów rasy Maine Coon były przywiezione do Ameryki przez Wikingów koty norweskie leśne. Po nich to Maine Coon'y miały odziedziczyć swoje rozmiary, futro, a ponadto skośne oczy i pędzelki na uszach.

Przodkami dzisiejszych kotów Maine Coon były jednak prawdopodobnie ciężkie koty wiejskie oraz koty długowłose przywiezione do Maine z Europy przez pierwszych osadników oraz marynarzy i kupców. Europejskie koty szybko przystosowały się do surowego klimatu swojej nowej ojczyzny. Drogą naturalnej selekcji wytworzyła się rasa dużych, silnych kotów o grubym, wodoodpornym futrze.

Koty Maine Coon po raz pierwszy wystawiono w Nowym Jorku na wystawie rolniczej w 1860 roku, rok później rasa została oficjalnie zarejestrowana. Gdy do USA sprowadzono koty perskie, popularność kotów Maine Coon gwałtownie zmalała. Rasa została zaniedbana, pozostało niewiele hodowli, koty rzadko trafiały na wystawy. Dopiero w połowie XX wieku amerykański Central Maine Club rozpoczął prace nad przywróceniem czystości rasy. Nowy wzorzec rasy został potwierdzony w 1967 roku. Od tego czasu koty Maine Coon zaczęto cenić na całym świecie.

Wygląd

Maine Coon to duży, silny kot w o mocnej budowie i półdługiej sierści. Długość jego ciała sięga jednego metra, waga przekracza nawet 10 kg. Jego sylwetka jest smukła, muskularna, wydłużona. Kończyny mocne, średniej długości, o dużych stopach, silnie owłosione między palcami. Ogon długi, bardzo puszysty, szczególnie gęsty zimą. Ogon to duma i znak rozpoznawczy rasy. Jego długość bywa równa długości ciała, co sprawia, że sylwetka kota staje się jeszcze bardziej imponująca. Dodatkowo, puszysty ogon zawijany we śnie wokół głowy chroni kota przed utratą ciepła. Głowa kota Maine Coon jest duża, klinowata, o wyraźnie oddzielonej kufie, wydatnych kościach policzkowych, mocnej brodzie, długim nosie z wyraźnym przełomem. Oczy duże, zielone, lekko skośne, szeroko rozstawione, o charakterystycznym "sowim" spojrzeniu. Uszy duże i spiczaste, z obfitymi pędzelkami włosów.